We´ll meet again..

We´ll meet again..

Voor al die mensen die steeds hebben gedacht, als er weer een ellenlange blog door mij werd gepost, wanneer houdt ze nou eens op? Die mensen kan ik twee dingen verzekeren..Namelijk, ik ga hier nooit meer mee ophouden, met het reizen..Ik heb de zogenaamde travelbug flink te pakken en zit nu alweer te bedenken waar ik hierna naartoe wil. Reizen geeft me zoveel voldoening en vooral, zo´n onbeschrijvelijk vrij gevoel..

Maar voor deze reis is dan toch het einde in zicht..Morgenmiddag vlieg ik vanaf hier, via Singapore, naar London waar ik, heel fijn, tien uren moet wachten op mijn vlucht naar Nederland..Zit je dan, vast op een vliegveld, precies tussen de reis en de thuiskomst in..Ik ga er nog maar niet teveel over nadenken hoe frustrerend dat voor me gaat worden..

Voordat ik verder ga met mijn afscheidsbetoog haha, nog eventjes terug naar Azie! Mijn laatste blog eindigde op het punt dat we naar Phuket gingen..Hoewel de bootreis daarnaartoe prachtig was, vielen we in Phuket zelf een beetje in een gat. We misten beide Phi Phi Island enorm en als je dan opeens weer in een grote stad staat waar werkelijk geen ruk te doen is, valt dat even tegen..We besloten dan ook niet in het centrum van de stad te blijven, maar de volgende dag door te reizen..

Lara haar moeder is vorig jaar in Azie geweest en wist nog een leuke markt waar we naartoe konden..Lara meende dat die markt in Kata Noi was, dus wij busje pakken en erheen.Maar er was dus geen markt daar, eigelijks was er helemaal niks in Kata Noi! Wij de busdriver vragen naar een big market, nou dat wist ie wel..We reden een stukje terug en meneer stopte vol trots voor een supermarktje haha..Market! Hmm, aan deze meneer hadden we dus vrij weinig, we besloten naar stadje dichtbij te gaan, Karon. In het guesthouse wist een jongen ons te vertellen dat we naar Petoang (weet nooit of t nou petong of petang is dus het is petoang gedoopt)
moesten voor de markt, maar dan moestne we eerst terug naar Phuket(waar we nét vandaan kwamen', shit..Het kon me echter niet veel schelen, dit was de eerste keer dat we een foutje maakten met reizen, dus vond dat we het nog erg goed deden. We besloten niet onze dag te verdoen in Karon en ook nietterug te gaan naar Phuket, we gingen de superdure(wel 3 euro!) tuk-tuk nemen, hup, meteen naar Petoang!

De markt was erg leuk, we zijn 8 uren aant rondlopen en kopen geweest, heerlijk..Toch gaat t me wel weer naar t hart hoe erg die mensen afhankelijk zijn van ons toeristen(correctie:reizigers..), het is laagseizoen daar en ze hebben amper inkomen..

De dag erna zijn we naar Phang Ngah(of iets in die trant..) gegaan, met de bus..Eenmaal daar bleek dat er ook vrij weinig was, dus we besloten naar een tempel te lopen..We kwamen in een heel apart soort van dorpje, waar monnikken leven..We moesten door een draak(jaja) naar boven(claustrofobie!) en daar waren dan grotten waar ze de raarste en lelijkste dingen neer hadden gezet, voor de goden die blijkbaar gaan smaak hebben..Toen we weer naar buiten liepen, wees een bordje ons erop dat we in de hell waren..Echt, als de maker van de Saw reeks ergens zijn inspiratie moet hebben opgedaan, dan is het daar wel..een veldje stond vol met houten, beschilderde beelden..waarvan we bijna over ons nek gingen! mensen die door een pers gehaald werden, mensen die opgegeten werden door honden,echt de naarste beelden die ik ooit gezien heb, in detail ook nog..Walgelijk!

We besloten dan ook maar op zoek te gaan naar de hemel, die zag er iets fijner uit met gekleurde beelden van hun goden. Toch weleen bijzondere plek,die monnikken leven daar echt in de rust, er zat er eentje harken te maken van hout, op zn gemakje..

De volgende dag zijn we op een tour gegaan,wederom weer erg mooi..We stopten bij een mini strandje en onze vaarman gaf ons een zaklamp en wees naar de ingang van de grot, zo van, red je kont er maar mee..Grot was nice, verbaas me er steeds weer over hoe mooi de natuur kan zijn..:) We hadden ook een grappig groepje,naast Lara en mij was er nog een Belgische man en een koppel uit Israel..Zij was ontzettend druk en vrolijk en dartelde steeds om m heen en hij was de rust zelve,echt heel grappig gezicht..Ze gingen nog Japans Karate doen opt strand..We kwamen bij james bond island, waar een vd james bond films opgenomen is. Lara en ik hebben daar even een gepaste foto gemaakt:D

Als laatste zijn we nog naar een dorpje op het water geweest, waar we uiteraard weer even konden shoppen. Na de tour hebben we de bus naar Krabi gepakt weer..Opeens werd er geroepen, Krabi, Krabi! Dus wij om ons heen kijken en we herkenden het beide totaal niet, terwijl we hier al eerder geweest waren..Dus wij echt zo van., nee hier moeten we er niet uit..De busmensen bleven echter volhouden dat we eruit moesten en keken ons woest aan..Toen wij bleven zitten, werden zomaar zonder pardon onze backpacks midden op straat gegooid..Okee,dat was dus een teken dat we beter uit konden stappen haha..Dus wij toch de bus uit, onze backpacks achterna en de boze busmensen reden snel verder.Nou, daaaaaag dan!:D Bleek dat het centrum 5 km verder lag, logisch dat we het dan niet herkenden haha..te grappig!

We moesten die nacht wel in Krabi blijven want de grens naar Maleisie was al dicht..Lara wist nog niet zeker of ze met mij mee terug zou naar Australie of in Azie zou blijven en proberen haar vlucht naar huis vanuit Bangkok te nemen..Maar ze besloot sowieso met me mee te gaan Maleisie weer in, naar Penang..Omdat ik wel aanvoelde dat ze graag in Azie wou blijven heb ik die avond nog gezegd dat ze in Azie moest blijven..En had ik dat nou maar nooit gezegd!

Want..de volgende dag stonden we dan op de grens van Thailand naar Maleisie, ik had me stempel al binnen toen Lara opeens zei dat ze haar paspoort kwijt was.Schrik.Paniek. Ik snapte er niks van want weet zeker dat ze hem nog had toen we naar t loket liepen. Wij zoeken en zoeken maar nergens natuurlijk! Langzaam maar zeker kreeg ik een heeel naar gevoel van binnen, want wat moesten we nu? Politie erbij, maar daar heb je dus geen ruk aan..Op dat moment vervloekte ik Thailand even want niemand die normaal Engels sprak. We hebben heel lang gezocht maar waarschijnlijk heeft ze m per ongeluk laten vallen en was iemand zo gemeen om m mee te nemen..Uiteindelijk moest Lara dus terug naar Bangkok om nieuwe aan te vragen en ik moest met het busje mee Maleisie in. Ik vond dit echt een van de rotste momenten van me reis, we wisten dat onze dagen samen er bijna opzaten maar toen moesten we opeens heel vlug afscheid nemen. Daarnaast vond ik het vreselijk om haar daar zo achter te moeten laten, ik wou zo graag helpen en meegaan naar Bangkok! Maar wist dat ik door moest, anders zou ik al mevluchten missen..Echt een kutsitiuatie! Na een snel en emotioneel afscheid zat ik dan weer in het busje. Heb de hele weg zitten huilen, ik was er ff zo klaar mee allemaal! En omdat me telefoon dood is, kon ik dr niet eens ff bellen of het wel goed ging. Flink frusterend!:(

Er was een frans koppel in me busje, die met me mee gingen naar Batu Ferringhi in Penang(nadat ik ze even getipt had dat hutjes aan het strand relaxter waren dan de stad), we deelden een teksi(haha..ja memmie,die mensen in Maleisie kennen je taaltje ook)en daar was ik dan weer, in het guesthouse waar Lara en ik de laatste keer ook waren. Erg raar daar alleen te zijn..Dat viel meer mensen op want een vd ladyboys die me herkende van de vorige keer, vroeg meteen naar haar..Dus ik het hele verhaal vertellen, pff..Ik heb me de hele dag echt down gevoeld, t ging allemaal ook zo snel..Toen ik bijna wou gaan slapen, werd er op me deur geklopt, ik moest wat met de ladyboys gaan drinken, mocht niet zo treurig op bed blijven liggen. Ze hadden ook nog wat eten voor me gemaakt, zo lief! Maar na 1 Tigertje had ik het wel gezien, ik was zo op!

De volgende dag moest ik naar Kuala Lumpur afreizen,erg vermoeidende dagmet veel uren in de bus, taxi en het vliegtuig..Ik had een overnight flight naar Perth..Doodmoe kwam ik vrijdagochtend in Perth aan, waar ik de hele dag moest wachten op mijn vlucht naar Melbourne die om 1 uur snachts weer ging..Heb ook me laptop opgehaald, voelde toch goed dak m weer in handen had, had nooit meer verwacht met 2 werkende laptops weer naar huis te gaan maar thank god! Verder beetje geslapen in de bieb..Ikvoelde me totaal niet goed, was natuurlijk kapot van de stress op de grens, het veeeele reizen en had geen slaapgehad. Ik wou alleen nog maar naar huis! Echt een rotdag..Kon ook geen geld meer opnemen, dus toen ik op het vliegveld stond om in te checken, kneep ik hem enorm want wat als me tas te zwaar was en ik moest bijbetalen...Gelukkig was ie net onder de toegestane 15 kilo, pfiew!

Was dan ook blij toen ik eindelijk in het vliegtuig kon stappen en toen ik eenmaal weer,na weer een nachtje zonder slaap, in mijn vertrouwde Melbourne stond,viel gelukkig alle stress van me af!:D Ik hou zo van deze stad! Kreeg een gigantische flashback toen ik het hostel binnenstapte..Weet nog zo goed hoe ik de eerste dag hier onzeker de lift in stapte, niet wetend wat me te wachten stond..En nu stapte ik vol zelfvertrouwen naar binnen, werd meteen herkend en kon de kamer al in dus koesen! heb een gezellig frans meisje als roomie en voorderest ist hier zoooo rustig, laagseizoen, maar vind het heerlijk!

Savonds met Susan, mijn roomie de 4 weken dak eerst in Mel was, afgesproken..Ze besprong me letterlijk en ook ik was zoooo blij dr weer te zien! Bij haar thuis in St. Kilda heeft ze eerst mn haar geknipt(ik wist en hoopte ook dat ze dat zou doen haha, tzag er niet meer uit) en zijn we uitgeweest,lekker bijgekletst en gedanst..Ben bij haar blijven slapen en vanochtend terug gegaan naar central Melbourne, ff geslapen en laatste inkopen gedaan voor thuis. Susan en ik meeten later weer, ze heeft me ff gestrakteerd (omdat ik nu van een flashpacker naar brokepacker ben gegaan haha) op dinner en we hebben nog uren zitten praten op Federation Square, wat er prachtig uitziet nu met heel veel lichtjes overal en live muziek..Toen moest ik toch echt weer afscheid van dr nemen, pfff..liep net terug naar me hostel en voelde me even heel raar, de tranen liepen toch echt even over me wangen..Tis zo onwerkelijk dat ik morgen Australie verlaat!

Mensen kunnen het overdreven of cliche vinden, but I couldn´t care less..Ik hou van Australie en alles wat het te bieden heeft. Van mooi Melbourne tot aan warm Cairns,van het prachtige Great Barrier Reef tot aan de indrukwekkend Outback en van het ondergrondse Coober Pedy tot farmlife in Pemberton: van het rondzeuelen met me backpackje(okay, dat kan ik thuis nog altijd doorzetten, in me huiskamer ofzo:P), het uren wachten in vertrekhallen, de leuke en minder leuke roommates tot aan de Australische mensen met hun humor en no worries mentaliteit I´ve experienced it all and am going to miss it soooo much! De weken Azie zalk ook nooit meer vergeten, hele mooie ervaring..vooral Coby en Phi Phi!;)

Toch voelt het ook dubbel, ik heb ergens ook enorm zin om naar huis te gaan, je moet op je hoogtepunt stoppen en datt doe ik zeker. Als ik terug denk aan me reis, met een glimlach en tranen in me ogen, ben ik meer dan tevreden. Ik heb meer gedaan en gezien als dat ik ooit had durven dromen, maar het belangrijkste voor mij is toch, dat ik al me goals heb bereikt..Kan hopelijk straks (okay, I admit, moet nog veel doen..) een paar prachtige verslagen op school inleven, heb wat dingen uit het verleden voorgoed achter me kunnen laten en, ik heb mezelf terug gevonden al dan niet een nieuwe ik ontdekt...Naast dat heb ik een aantal vrienden voor het leven gemaakt en ontzettend veel lol gehad. Ben ook erg blij dat ik straks een paar mensen in de buurt heb, waarmee ik deze ervaring heel goed kan delen..Dus Lara, je bent nog niet van me af!:P

De beslissing om naar dit land te gaan, deze reis te maken is de beste die ik tot nu toe ooit gemaakt heb:D En ik zal altijd Australie in me hartje houden, ik weet dat er nog zoveel andere mooie landen zijn en ik ga er vast en zeker nog heel veel bezoeken, maar omdat dit mijn eerste grote reis was, zal het altijd bijzonder blijven!

Zometeen ga ik mijn reismaatje, mijn backpack opnieuw inpakken, voor de allerlaatste keer..Daarna proberen te slapen en morgen begin ik dan toch echt aan mn 24 uur lange reis naar huis..Het voelt vreemd, heel onrealistisch..Maar weet zeker dat ik op een dag weer op Australische bodem sta, ik ben nog niet klaar hier..

Ik wil iedereen ff bedanken voor de ontzettend leuke reacties op deze site, krabbels, smsjes, telefoontjes, mailtjes etc..Heeft me heel goed gedaan!(ben btw niet meer bereikbaar op Ozzie nr, Nederlandse nr is weer in gebruik)

Vooral ook mijn ouders, die een enorme steun voor me zijn, waar ik ook ben..

I had the time of my life, but I am coming home mates!

Love, Linda